Rome in zicht.

Met nog een ruime 40 km te gaan is Rome nu echt in zicht. Na vele dagen van pelgrims onderkomens van wisselende kwaliteit en hygiëne heb ik de afgelopen nacht in een hotelletje geslapen. Wat heerlijk, die privacy, rust en een eigen badkamer! Bij zoiets merk je pas hoe verwend we eigenlijk zijn. De dagen met de andere pelgrims waren leuk, onderhoudend en inspirerend. Mooi om de verhalen over hun motivatie, leven en uitdagingen te horen. ( voor zover ik ze dan kon verstaan; allemaal italianen) Gezellig ook om vaak met elkaar te eten en de avond door te brengen. Steeds opnieuw werd ik verrast door het enthousiasme waarmee ik regelmatig werd ontvangen. Mijn verhaal ging soms al voor me uit ; die vrouw alleen die helemaal uit Holland kwam gelopen. Bewondering, respect en uitingen over moed vielen mij meerdere malen ten deel.
Maar ook mooi om te zien hoe twee jonge vrouwen ( meisjes eigenlijk, 19 en 20 jaar oud) onderweg zorgen of problemen van anderen met zich mee wilden nemen om extra betekenis aan hun tocht te geven. Zij hadden een doos bij zich waarin zij op schrift gestelde persoonlijke vragen en moeilijkheden verzamelden met de bedoeling die in het Vaticaan achter te laten en voor iedereen te bidden. Hoewel ik helemaal niet religieus ben sprak hun intentie en overtuigdheid mij aan. Zo belangeloos iets te willen doen voelde bijzonder en hoopvol.
Waarschijnlijk zal ik het laatste reisverhaal optekenen in het vliegtuig naar Nederland. Mogelijk dat ik later de reis nog op schrift probeer te reconstrueren, maar dat weet ik nog niet. Afwachten maar.
Groet Joyce