Pisa

Alweer een beetje van de route afgeweken zit ik nu op het vliegveld van Pisa te wachten op de komst van Laurien.
Rustige week achter de rug. Weinig grote afstanden gelopen, het voelt gewoon een beetje onwennig. Wat gaat je lichaam daar aan wennen zeg. Na de reis zal ik zeker nog wat af moeten bouwen. Ja, ik merk dat ik langzaam aan steeds meer met het eind van de reis bezig ben. Het einde gaat in zicht komen.
Cinque Terre was de moeite waard alhoewel ik eerlijk gezegd wat moeite had met het massale toerisme. Schattige kleine dorpjes tegen de kust geplakt maar dan overladen met Engelsen, Denen en Hollanders en talloze souvernirshops. Heen door de bergen nauwelijks mensen gezien en terug door beschermd gebied langs de kust veel wandelaars, specifiek in het stuk waar je moet betalen.
Misschien arrogant, iedereen wil natuurlijk zo'n bekend gebied bezoeken, maar voor mij was het contrast met de stille Appenijnen groot. Zoals Monique schreef paste het misschien minder in de soort reis die ik maak.
En nu zit ik opnieuw tussen de vakantiegangers. Morgen met Laurien een dagje strand gepland ( kan ze een beetje acclimatiseren) en daarna samen naar Lucca. Van daaruit gaan we vier etappes samen lopen tot San Gimiano.
Opnieuw leuke ontmoetingen gehad en regelmatig gehoord hoe sterk en moedig ze me vinden. Dat doet me goed maar tegelijkertijd is dat natuurlijk maar een aspect van mij. En dat is wat zij zien.
Voel me af en toe ook wel een beetje uit de toon vallen als ik, zoals hier in Pisa, in een hostel logeer met allemaal jonge mensen. Gisteren met drie Hongarije meisjes op de kamer waar alleen nog een bovenbed van het stapelbed vrij was! Ik voel het zelf niet zo, maar het zal toch een beetje raar aandoen zo'n oud mens (met te lang grijs haar ) Ik weet ook niet of het gegiechel betrekking had op mij (spreek gelukkig geen Hongaars
;-)).
Ga genieten van een weekje met Laurien, de groeten!